“Με αυτήν την τολμηρή δήλωση των αρχαίων γιόγκι, ο Deepak Chopra, ξεκινά την εισαγωγή του στο βιβλίο ‘Οι Επτά Πνευματικοί Νόμοι της Γιόγκα. Η φράση αυτή, κατά τον Chopra, εκφράζει μια διαχρονική αλήθεια· πως το υλικό σύμπαν, το σώμα μας και οι σκέψεις του νου μας, είναι διαφορετικές εκδηλώσεις ενός λανθάνοντος απεριόριστου πεδίου συνείδησης. Θεωρεί πως το «εγώ» σε αυτήν την περίπτωση περιγράφει μια μεταβολή του περιορισμένου εγώ στο διευρυμένο πνεύμα. Με αυτή τη δήλωση ο αναζητητής εισχωρεί στον εσωτερικό του άξονα αναφοράς.
Παρατηρώντας την ύπαρξή μας, από μέσα προς τα έξω, και αποκτώντας μεγαλύτερη επαφή με την δημιουργικότητα και τη διαίσθησή μας, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμα και οι προσωπικές μας σκέψεις, λέξεις και πράξεις επηρεάζουν το περιβάλλον μας, αλλά και επηρεάζονται από αυτό. Υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης σε καθετί που νιώθουμε ή πράττουμε, άμεσα με το περιβάλλον μας αλλά και έμμεσα με όλο το σύμπαν. Και καθώς αυτή η τολμηρή δήλωση στροβιλίζεται στο νου, προκαλεί ένα όμορφο συναίσθημα και μια ανάγκη για την κατανόηση αυτών των λεγόμενων, πριν ακόμα ίσως κατακτήσουμε αυτά που όμορφα διατυπώνει ο Deepak Chopra.
Μία καλή και ευνόητη προσέγγιση, παρουσιάζεται στο βιβλίο του Tich Nhat Hanh ‘The Miracle of Mindfulness’. (σελ. 45-48) Ο Nhat Hanh παρουσιάζει την έννοια αυτής της πρότασης, μέσα από το παράδειγμα ενός τραπεζιού. Υποστηρίζει πως το τραπέζι μπορεί και υπάρχει σε σχέση και επειδή υπάρχουν αυτά που ονομάζει ως “μη τραπέζι”, το δάσος όπου μεγάλωσε το ξύλο, και κόπηκε, ότι χρειάστηκε πριν για να μεγαλώσουν τα δέντρα, ο μαραγκός, το σίδερο που έγινε βίδες και κατσαβίδια και οτιδήποτε χρειάστηκε για να υπάρχει αυτό το τραπέζι. Περιγράφει την σχέση αλλά και την αλληλεπίδραση σύμπαντος και διαφόρων “εγώ” που απαρτίζουν εν τέλει αυτό το τραπέζι. Ισχυρίζεται ότι, εξετάζοντας την πραγματικότητα του αντικειμένου, θα αντιληφτούμε πως όλα αυτά τα πράγματα που δεν είναι το τραπέζι, είναι παρόντα. Αν όλα τα αντικείμενα και οι άνθρωποι που εργάστηκαν για να γίνει πιθανή η ύπαρξη του τραπεζιού, επιστρέψουν στην αρχική τους θέση, τότε το τραπέζι δεν υπάρχει. Σε ένα και μόνο απλό αντικείμενο, μία πραγματικότητα του υλικού κόσμου εμπεριέχεται όλο το σύμπαν.
Με αυτό το παράδειγμα μπορούμε, ίσως, να κατανοήσουμε και να νιώσουμε την φράση αυτή, με έναν πιο απλό τρόπο.
Αναλογιζόμενη, υπάρχω επειδή οι γονείς μου υπήρξαν, και οι πρόγονοί τους πριν από αυτούς, και όλοι μας τραφήκαμε από τη γη, τον ήλιο το νερό και οτιδήποτε χρειάστηκε για να γίνει η καθεμία ύπαρξη πραγματικότητα.
Και να πως μέσα μου μπορώ να αντιληφθώ όλον τον κόσμο!
“Δεν βρίσκομαι εγώ μέσα στον κόσμο, ο κόσμος βρίσκεται μέσα μου”! Ή όπως έχει γράψει, ο μεγάλος Πέρσης ποιητής, Jalaluddin Rumi: “Δεν είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά όλος ο ωκεανός μέσα σε μια σταγόνα”!!
Σε ευχαριστούμε Χριστίνα!