Το Σώμα που Κατοικώ

Εργασία από την Ειρήνη για το πρόγραμμα  Εκπαίδευσης Δασκάλων Yoga.

Υπάρχει μια στιγμή, σχεδόν μαγική, όταν ξαπλώνεις στο στρώμα της yoga, κλείνεις τα μάτια και, για πρώτη φορά, ακούς τη δική σου ανάσα. Είναι εκεί, πάντα παρούσα κι όμως, πόσο σπάνια της δίνουμε σημασία. Πόσο συχνά σταματάμε για να αφουγκραστούμε το σώμα μας, να νιώσουμε το βάρος του, την κούραση ή τη ζωντάνια του;

Το σώμα μου είναι ο ναός μου, το όχημα της ύπαρξής μου, το μέσο με το οποίο γεύομαι τη ζωή. Κι όμως, για χρόνια το έβλεπα σαν κάτι ξένο, ξεχωριστό από εμένα, σαν ένα εργαλείο που με εξυπηρετεί, σαν αντικείμενο προς διαμόρφωση, έλεγχο και αξιολόγηση. Η yoga μου άλλαξε αυτή την οπτική, όχι μέσα από θεωρίες, αλλά μέσα από τη βιωματική σχέση με το σώμα μου.

Στην αρχή, η πρακτική μου ήταν αδέξια. Οι κινήσεις μου άκαμπτες, σχεδόν μηχανικές, σαν να προσπαθούσα να μιμηθώ ένα σχήμα που δεν μου ανήκε. Η αναπνοή επιφανειακή, άτακτη, δεν ένιωθα καμία σύνδεση. Ούτε με το σώμα μου, ούτε με τη στιγμή. Το μυαλό έτρεχε μπροστά. Ήθελε να “πετύχει” τη στάση, να κάνει “καλά” την πρακτική, να φανεί “ικανό”. Κοιτούσα γύρω μου. Οι άλλοι έμοιαζαν άνετοι, ανοιχτοί, σταθεροί. Τους παρατηρούσα με θαυμασμό και ταυτόχρονα με κριτική: σύγκρινα τη δική μου αδυναμία με τη δική τους δύναμη, τη δική μου ταραχή με τη δική τους ηρεμία.

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε μια προσπάθεια και μια απογοήτευση, γεννήθηκε ένα ερώτημα, όχι από το μυαλό, αλλά από πιο βαθιά. Ποιος είναι αυτός που κατοικεί μέσα σε αυτό το σώμα; Ποιος είναι αυτός που προσπαθεί, που αποτυγχάνει, που συγκρίνει και αξιολογεί; Ποιος κρίνει, και ποιος βιώνει;

Άρχισα να νιώθω πως είμαι χωρισμένη: ένα μέρος μου ήθελε να ελέγχει την εμπειρία και ένα άλλο απλώς ήθελε να νιώσει. Και ίσως εκεί να ξεκίνησε, δειλά-δειλά, η αληθινή μου πρακτική: όχι πια για να φτάσω κάπου, αλλά για να γνωρίσω ποια είμαι μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Όχι για να διορθώσω το σώμα, αλλά για να συναντήσω τον εαυτό μου μέσα από αυτό.

Με τον καιρό, η αναπνοή μου άρχισε να βαθαίνει. Όχι επειδή κάποιος μου το είπε, αλλά επειδή το σώμα μου το ζήτησε. Σαν εκείνο να ήξερε καλύτερα από μένα, πως για να ακούσεις χρειάζεται πρώτα να σωπάσεις. Και τότε, κάτι άλλαξε. Οι θέσεις της yoga έπαψαν να είναι στόχοι που έπρεπε να πετύχω. Δεν ήταν πια επιτεύγματα, αλλά πρόσκληση. Πρόσκληση για διάλογο με το σώμα μου, πώς νιώθει, τι ζητά, πόσο χώρο έχει και πόσο χώρο χρειάζεται.

Όταν έμενα στην ακινησία μιας στάσης, δεν βιαζόμουν πια να “περάσει” ο χρόνος. Άκουγα τον παλμό μου. Ένιωθα το αίμα να κυλά στις φλέβες, σαν ένα υπόγειο ποτάμι που δεν είχα ποτέ πριν προσέξει. Το βάρος μου άρχισε πια να κατανέμεται στο έδαφος, και εκεί, σε αυτή την απλότητα, ένιωσα για πρώτη φορά ότι κατοικώ πραγματικά μέσα στο σώμα μου.

Όχι ότι απλώς το χρησιμοποιώ, όχι ότι απλώς το κουβαλώ, άλλα το κατοικώ. Και αυτή η αίσθηση είχε κάτι από αποκάλυψη. Δεν ήταν πια κάτι ξένο ή αποκομμένο. Ήταν το σπίτι μου.

Καθώς μάθαινα να παραμένω παρούσα μέσα στο σώμα μου, άρχισα να το αντιλαμβάνομαι όχι μόνο ως φυσικό φορέα, αλλά ως έναν ζωντανό χάρτη. Έναν χάρτη που φέρει αποτυπωμένες επάνω του όλες μου τις εμπειρίες – τις αγάπες και τις απώλειες, τους φόβους και τις προσδοκίες, τα άγχη και τις χαρές.

Οι εντάσεις που φωλιάζουν στους ώμους, η δυσκαμψία που κρατιέται στους γοφούς, οι μικρές ασυμμετρίες του κορμιού, όλα μιλούν τη δική τους σιωπηλή γλώσσα. Μιλούν για το πώς ζήσαμε, πώς φοβηθήκαμε, πώς αγαπήσαμε.  Το σώμα θυμάται ότι το μυαλό ξεχνά. Και μέσα από τη yoga, έμαθα να το ακούω. Όχι για να το διορθώσω, αλλά για να το κατανοήσω. Να το ακούω χωρίς να το κρίνω, να το παρατηρώ χωρίς να του επιβάλλομαι. Αυτή η αποδοχή ήταν η αρχή μιας νέας σχέσης πιο ανθρώπινης, πιο ευγενικής.

Υπάρχει μια στιγμή στη σιωπή της πρακτικής όπου όλα καταλαγιάζουν. Το σώμα σταματά να είναι αντικείμενο ανάλυσης και γίνεται αίσθηση, γίνεται παρούσα εμπειρία. Στις στιγμές αυτές, δεν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον, μόνο η πλήρης αίσθηση του να υπάρχω μέσα στο σώμα μου, στο τώρα. Αυτή η εμπειρία είναι απελευθερωτική. Ο Νόμος της Δόμησης της Πρόθεσης και της Επιθυμίας, μας διδάσκει ότι όταν κινούμαστε με επίγνωση και θέτουμε ξεκάθαρες προθέσεις, μπορούμε να κατευθύνουμε την ενέργειά μας. Όταν ξεκινώ την πρακτική μου, δεν είναι απλώς μια σειρά από στάσεις – είναι μια ευκαιρία να συνδεθώ με το τι πραγματικά χρειάζομαι. Άλλοτε, είναι η ανάγκη για γείωση και σταθερότητα, άλλοτε, για ελευθερία και επέκταση.

Καθώς περνούν τα χρόνια, το σώμα μου αλλάζει, όπως αλλάζουν οι εποχές. Δεν φοβάμαι αυτές τις αλλαγές, γιατί μαθαίνω πλέον να κατοικώ μέσα του με επίγνωση. Μαθαίνω να ακούω το σώμα μου, να το εμπιστεύομαι, να το φροντίζω. Δεν το βλέπω πια ως ένα ξένο περίβλημα, αλλά ως τον πιο πιστό μου σύντροφο σε αυτή τη ζωή.

Η yoga δεν είναι απλώς ένα σύνολο στάσεων ή τεχνικών αναπνοής. Είναι η τέχνη του να ζεις μέσα στο σώμα σου με αποδοχή, με ευγνωμοσύνη, με σεβασμό. Δεν είναι μια μάχη για τελειότητα, αλλά μια συμφιλίωση με την ατέλεια, μια πρόσκληση να ζήσουμε με περισσότερη ευγένεια προς τον εαυτό μας. Όπως αναφέρει και ο Yogananda, η πραγματική ελευθερία έρχεται όταν υπερβαίνουμε το σώμα και αντιλαμβανόμαστε τη θεϊκή μας φύση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το σώμα δεν έχει σημασία. Αντίθετα, είναι το μέσο με το οποίο φτάνουμε σε αυτή τη συνειδητοποίηση.

Το σώμα μου είναι η γη μου, η ρίζα μου, το σπίτι μου. Και η yoga είναι το μονοπάτι που με έμαθε να το κατοικώ πραγματικά, με σεβασμό, σοφία και αγάπη γνωρίζοντας ότι είναι το ιερό μου καταφύγιο σε αυτό το ταξίδι της ζωής.

Σκέψεις μέσα από το δικό μου ταξίδι αναζήτησης,

με  ειλικρίνεια και εκτίμηση,

Ειρήνη

Αν ψάχνεις ένα κορυφαίο, αξιόπιστο & προσιτό πρόγραμμα Εκπαίδευσης Δασκάλων Yoga, τότε μάθε περισσότερα.

RYS 200 Βασική Εκπαίδευση Δασκάλων Yoga. Μάθε περισσότερα

RYS 300 Ανώτερη Εκπαίδευση Δασκάλων Yoga. Μάθε περισσότερα